Marek Natusiewicz
Wrocław przede wszystkim…

Parada konkretów

Kampania wyborcza do samorządów A.D. 2010 – szczególnie kampanie prezydentów wielkich miast – to istny festiwal ulubionych przez wszelakie media konkretów. Oczywistym jest, że tak konstruowana, daje przewagę obecnym prezydentom oraz wszystkim tym, którzy są „przy władzy” tj. znajomym urzędników oraz radnym. To przecież właśnie oni, na co dzień, mają dostęp do owych „konkretów”. Pozostali, ot chociażby na przykład „TAK dla Pileckiego” nie zasługują nawet – gdy pytają o konkrety – na grzeczną odpowiedź… (to na zasadzie luźnego skojarzenia).

Z drugiej zaś strony to „konkretne” widzenie rzeczywistości jakoś nie przyczynia się do zauważania dość oczywistej prawdy, że wojny – choć okrutne i niszczycielskie – czasami dla miast stają się zbawiennym wyjściem z „sytuacji bez wyjścia”. I dlatego też – doktrynalnie realizowana w dziedzinie odbudowy miasta – polityka „konkretów” owocuje kwiatkami w postaci tego, co się „zdarza” na naszych oczach w rejonie skrzyżowania ulic Drobnera i Duboisa. Obok filuternie zlokalizowanego hotelu (bo trudno tutaj o jakieś racjonalne uzasadnienie urbanistyczne) i rozpadającej się – dzięki pracom budowlanym – odrestaurowanej kamienicy „z Apteką”, będziemy mieli dwa pomniki autorów i inwestorów, które do reszty zablokują jedyną w tym rejonie przestrzeń nadającą się na zlokalizowanie dzielnicowego centrum handlowego z prawdziwego zdarzenia.

Kilka lat wcześniej decydentom zabrakło po prostu wizji tego kawałka miasta i konkretnie, za konkretne pieniądze, sprzedali konkretnym nabywcom te tereny gminne, z bardzo konkretnym zapisem, co do jego przeznaczenia. Skutkiem tego będziemy mieli konkretną sytuację, w której konkretni ludzie będą z trudem przeciskać się po wąskim chodniku – a jakże – w historycznych liniach wytyczonym…

Dziwnym jest sytuacja, w której coraz liczniejsi miłośnicy przeszłej przeszłości z takim samym pietyzmem nie podchodzą do przeszłości trochę bliższej, gdy snuto, co prawda – ale zawsze! – plany stworzenia w tym ważnym komunikacyjnie rejonie – razem z obszarem pl. Bema centrum handlowe, którego obszar był wyraźnie zdefiniowany przez dawne więzienie, budynek szkoły, ocalałą zabudowę XIX-wieczną i pusty pl. Bema – wystarczyło jedynie chwilę pochylić się ze zrozumieniem…

Z podobnym ukonkretnieniem – a bardziej precyzyjnie, defragmentacją – będziemy mieli do czynienia na Kępie Mieszczańskiej. I znów “miasto” przesypia szansę… I oczywiście znów usłyszymy od konkretnie ulokowanych w strukturach władz miejskich decydentów mantrę (czyżby to efekt coraz częstszych wizyt Dalajlamy) o tym, że się inaczej nie dało…

W warstwie ideowej ciekawie zapowiada się konfrontacja ciemnogrodu z siłami jasności sfederowanymi z modernistami – młodymi, wykształconymi… do niedawna z wiosek i miasteczek. Obszarem „pojedynku” zapewne stanie się ponownie pl. Nowy Targ, gdyż – jak donosi jedna z wrocławskich „papierówek” – odnaleziono zniszczoną fontannę. I znów – niczym feniks z popiołów – odżyje dyskusja na temat „brzydoty” Placu i konieczności zburzenia otaczającej go zabudowy. Pikanterii całej sytuacji dodaje prawdopodobny scenariusz, w którym siły jasności i postępu będą proponowały działania „historyzujące”, zaś siły ciemnogrodu – działania modernizacyjne. Śmieszność niektórych sytuacji „modernizacji w duchu rekonstrukcji” jest tak groteskowa, jak próba przywrócenia dawnego wystroju Teatru Capitol – zapewne dla duchów minionych przodków, którzy tak naprawdę nie byli naszymi, a jedynie, poprzednikami…

Zaczynam poważnie skłaniać się do pomysłu przekrycia szklaną kopułą placu w okolicy kościoła p.w. św. Marcina. Zapewne jak się pokopie trochę głębiej (w zamiarze zlokalizowania tam podziemnego parkingu), to i znajdzie się trochę reliktów, o wiele starszych niż ostatnio „odkopany” Zamek Królewski… Będzie się czym pochwalić Europie i na jej Salonach, no i będzie można przyrównywać się do szklanej kopuły Reich… o, przepraszam, Bundestagu…